کاوه ایرانی

نیایش نوروزی

هزاره ها در پی هزاره ها، سده ها از پی سده ها، دوباره نوروز می آید تا بگوید امسال نیز به مانند هزاران سال پیش روشنایی همواره بر تیرگی و تاریکی پیروز می شود. با تازه شدن روز در آغاز بهار، ایرانزمین بار دیگر می­شکفد و تازه می شود. در این فرهنگ ملّی ترانه ای است که دخترکان رقص کنان بر پهنه دشت این سرزمین اهورایی نوید روزگاری نو و دگر می دهند.

امسال نيز همانند این سالهای گذشته، نوروز از پی سالی می آید که تیرگی و زشتی روزگار این مردم با فرهنگ را در کارنامه خود دارد، سالی که هر روز و ساعت و ثانیه اش درد غریبی بر دل و جانمان نشاند. گویی اهریمنان روزگار تمامی کینه خود را از این نیا سرزمین به یکجا ستاندند و مردم را به خاک و خون کشیدند.

در این زمان ستایش می کنیم نیاکان خویش را و مردمان صلح دوست این سرزمین پاک را که صلح و دوستی به مردم آزاده جهان نوید می دهند.

از  خرد آگاه می خواهیم به مردم این سرزمین آگاهی و به اهریمنان ذره ای انصاف ارزانی دارد.

در این زمان از دادار توانا و دانا می خواهیم گناه این مردمان را به نسل های سوخته و به نسل های بی امید ببخشاید.

ای دانای بخشایشگر بد این مردمان را ببخشای و بیش از این شرافت این مردم را نریز و از چنگال اهریمنان غربی و تازی نجاتشان ده و نوروز را آنگونه که خواست جمشید شاه پیشدادی بوده برای مردمان ایرانزمین همایون بگردان.

نوروز به تو ای هم میهن با تمامی آیین شکوهمندش فرخنده باد