کاوه ایرانی

ايرانيان در عهد باستان روزگار را به شادي مي گذارندند و جشن هاي فراوانی داشتند؛ از اين رو آنها انسانهاي سرخوش؛ خرسند؛ نيك انديش و شادمانی بودند و نه افسرده و ماتم زده.

تعداد اين جشن ها در سال از 73 جشن تجاوز داشت؛ بخشی از اين چشن ها بر پايه نام گزاری روزهاي ماه بود و هر هنگام که نام آن روز با نام ماه برابري می کرد آن روز را جشن می گرفتند.

از جمله اين جشن ها مهر گان يا جشن مهر بود كه اعتقاد داشتند در اين روز مردم ايران، به سرکردگی فريدون کيانی و با خروش کاوه آهنگـر بر ضحاک ماردوش  و ستمگـر پيروز شدند.

نام گزاری اين جشن همچنان كه پژوهنده ارزنده، " هاشم رضی " به آن اشاره دارند و واژه‌ی "  گان " را پسوندی می‌داند برابر با معنی جشن، بنا براين يا بايد گفت جشن مهـر و يا مهرگان.

ايرانيان باستان  در سالشمار خود سال را به دو فصل تابستان و زمستان تقسيم نموده بودند؛  تابستان هفت ماهه و زمستان پنج ماهه كه بر همين اساس دوازده ماه سی  روزه و با محاسباتی كه داشتند و براي رسيدن به برابري روز و شب اعتلای بهاري در پايان ۵ روز ديگر نيز بر ‌آن می افزودند که آن را بهيزک، يا پنجه دزديده ‌شده  مي ناميدند؛  از  آنجايي  كه درازای سال ايرانی، ۳۶۵ روز و 5 ساعت و 48 دقيقه و 46 ثانيه می‌باشد؛ تا پيش از اينكه  خيام نيشابوري  « ۱ » با كوشش بسيار سال شماری نو و حساب شده را بررسی و برآورد و جايگزين سال شمار یزدگری نمايد؛ شانزدهمين روز از هر ماه مهر نام داشت و برابري روز مهر در ماه مهر برابر بود با شانزدهم مهر  و مهرگان را در آن روز جشن میگرفتند. اين همان روزی است که در بيشتر کشور های غربی ازجمله کانادا بنام روز شکر گذاری نام گذاری شده و به منظور قدر شناسی از کشاورز و زمين که تدارک کننده خوراکی ها است جشن گرفته می شود. اين جشن در همان روز در آمريکا با نام " کولومبوس " برای شکرگذاری است و آمريکائی ها در ماه نوامبر روز ديگری بنام شکر گذاری دارند.