کاوه ایرانی

ســـال‌ها دل طلب جــــام جـــم از ما می‌کرد

وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد

گوهــــــری کز صدف کون و مکان بیرون است

طلـــــــــب از گمشدگان لب دریـا می‌کرد

مشکل خویش بــــر پیـــــر مغـــان بردم دوش

کــو بـــه تــاییـــد نظــــر حل معما می‌کرد

دیدمش خـــــــرم و خندان قدح باده به دست

و انــــــدر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد

گفتم این جام جهان بین به توکی داد حکیم

گفت آن روز که این گنبـــد مینــــا می‌کرد

بی دلی در همــــه احـــوال خـــدا بـــا او بــود

او نمی‌دیـــدش و از دور خـــــدا را می‌کرد

این همه شعبـــده خویش که می‌کرد این جا

ســـامری پیش عصــا و یـــد بیضا می‌کرد

گفــــــت آن یــار کــز او گشــت ســـر دار بلند

جرمش ایـن بــود که اسرار هویدا می‌کرد

فیـــض روح القـــدس ار بـــاز مـــدد فـــــرمـاید

دیگران هم بکنند آن چـه مسیحا می‌کرد

گفتمش سلســله زلف بتــان از پی چیست

گفــت حــافظ گله‌ای از دل شیـدا می‌کرد